കണ്ണാടി

അടഞ്ഞ വാതിലില്‍ പുറത്തെ കാഴ്ച്ചയില്‍

തിളങ്ങുന്നുണ്ടൊരു പകലിന്‍റെ മുഖം.

അലിവുള്ളില്‍ മങ്ങിത്തെളിഞ്ഞോരാകാശം
പകരുന്നുണ്ടുള്ളില്‍ പുതിയൊരുന്മേഷം .

അടുത്തു ചെല്ലുമ്പോള്‍ അകത്തു നിന്നൊരാള്‍
പതുക്കെയെത്തിയോ? പതിഞ്ഞു നോക്കിയോ?
അടഞ്ഞ വാതിലില്‍പ്പതിഞ്ഞ മുട്ടുകേട്ട
ടുത്തുവന്നുടന്‍ മടങ്ങിപ്പോയതോ ?

അകന്നു പോയിട്ടില്ലതിന്‍റെ കാലൊച്ച
മറവില്‍ നിന്നുടല്‍ ഉലഞ്ഞ കാലൊച്ച 
അടുത്തു നിന്നകം അടച്ചു നില്‍ക്കുന്നൊ?
അകത്ത് നിന്നകം പുറത്തു കാട്ടുന്നോ?

മൃഗമല്ലാത്തൊരു വിചിത്ര രൂപത്തില്‍
വരച്ചു വച്ചൊരീ മരത്തിലെ
ചിത്രപ്പണികള്‍ കാണുമ്പോള്‍

ഭയം പെരുകുന്നു.

തിരിച്ചു പോകുവാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ 
വാതില്‍ കൊളുത്തുകള്‍ ചങ്കില്‍ 
നഖങ്ങള്‍ ആഴ്ത്തുന്നു.
മരത്തിലെ മുഖം 
മൃഗത്തിന്‍റെതല്ലെന്നുറച്ച ബോധത്തില്‍

മനസ്സിലാകുമ്പോള്‍ മനുഷ്യന്‍റെ മുഖം
മറന്നുപോകുന്നു.